Indonesië: Bali, Lombok, Nusa Lembongan, de Gili's

Bali, misschien wel de meest touristische en populairste vakantiebestemming van heel Azië. Ik had er al veel van gehoord en veel paradijselijke vakantiekiekjes van het eiland voorbij zien komen. Het stond aanvankelijk niet op de planning voor deze reis, maar het zat eigenlijk al wel heel lang op mijn lijstje en dus besloot ik de kans te pakken en er nu heen te gaan. Ik had er dus al heel wat over gehoord en er van te voren al een beetje een beeld over gevormd, maar toch heeft Bali me enorm kunnen verrassen met haar diversiteit en schoonheid.


Aanvankelijk, toen ik net geland was, werd ik vooral verrast door hoe lelijk het was. Misschien had ik een iets te geïdealiseerd beeld gekregen door alle cocosnoot-in-de-hamd-onder-de-palmboom-foto's die ik zo vaak voorbij had zien komen op instagram. (En wellicht was mijn standaard na vijf maanden in Azië ook wat hoog geworden.) In ieder geval waren de drukke straten bomvol Australiërs, fastfoodketens en nachtclubs die ik in Kuta aantrof niet helemaal wat ik me van Bali had voorgesteld. Ondanks de drukte en al het commerciële gedoe heb ik wel drie hele leuke dagen gehad in Kuta. Mede dankzij de geweldige ontdekking genaamd 'Skygarden', een ontzettend westerse club waar je voor 115 Roepia - ongeveer €7,50 - van vier uur 's middags tot negen uur 's avonds onbeperkt kunt eten én drinken. En daarnaast had ik Melina, een Duits meisje, en Matt, uit Engeland, ontmoet waar ik de laatste dag mee naar een tempel in Uluwatu ging om de zonsondergang te bekijken. Tenminste, dat was het plan. Zoals bij mij wel vaker het geval is, was ook deze keer de planning niet helemaal in orde. Door het ontzettend drukke verkeer realiseerden we ons halverwege de Uberrit dat we de Uluwatu tempel niet op tijd zouden halen voor zonsondergang. Dus vroegen we onze Uberdriver of hij ons bin het dichtstbijzijnde strand wilde afzetten om daar de zonsondergang te bekijken onder het genot van wat shisha. Toen we terug wilden konden we geen uber vinden en de taxichauffeurs vroegen belachelijk veel geld - gewend aan de rijke, dikke touristen die altijd veel te veel geld geven. Na een half uur met de taxichauffeurs te hebben gediscussieerd zat er niets anders op en moesten we een loeidure taxi terug nemen. Uiteindelijk hebben we meer dan drie uur in de auto gezeten voor een zonsondergang die we ook drie minuten van ons hostel hadden kunnen zien hahaha.

De dag erna vertrok ik samen met Melina naar Ubud. En daar werd me dan eindelijk duidelijk waarom iedereen Bali zo geweldig vindt. Alleen ons hostel al was een paradijsje, met een zwembad dat uitkeek over een rijstveld. De eerste dag dat we aankwamen zijn we met een Zwitserse jongen, Michael, naar de monkey forest gegaan. Super leuk om tussen de loslopende apen te lopen en ze op je schouder te hebben, maar ook wel een beetje eng want sommigen waren echt agressief. Zo enthousiast als we waren besloten we meteen de eerste nacht al mee te doen aan de mount Rinjani-tour, want Melina had op haar weer-app gezien dat het die ochtend het meest helder zou zijn en dus de beste dag om de zonsopgang te bekijken. Zodoende stonden we alle drie om twee uur 's nachts op voor een nachtelijke klim de Rinjanivulkaan op. Het was echt een pittige klim, midden in de nacht in de kou een stijle vulkaan op, en dat na vijf maanden niet te hebben gesport. Na zo'n viereneenhalf uur waren we er dan eindelijk. Helaas bleek Melina's weerbericht niet helemaal te kloppen en dus werden we eenmaal aan de top alleen beloond met een lucht vol met wolken, en niet met het prachtige uitzicht op de zonsopgang waar we eigenlijk voor waren gekomen. Eenmaal weer beneden gekomen hebben we ook nog de Telalagan rijstterassen bekeken, helemaal suf van de klim en een nacht zonder slaap. 's Avonds heb ik ook nog met Melina een traditionele Balinese vuurdans gekeken.
De dag erna heb ik met Melina en vier Canadese jongens door de omgeving van Ubud rondgecrossd op scooters. Het was zo leuk om tussen de prachtige rijstvelden en kleine dorpjes te rijden, net alsof je door een schilderijtje of oxfam novib-kalenderRijdt. We hebben een paar watervallen en de 'Holy water temple' bezocht.

Een dag later vertrok ik met Melina naar Nusa Lembongan, een ontzettend mooi en rustig eilandje, ten zuidoosten van Bali. Het is gek hoe rustig dit eilandje is, vergeleken bij het overvolle en touristische Bali. De eerste dag hadden we niet veel meer gedaan dan op het prachtige strand gelegen, niet voor niets 'Dream Beach' genaamd. De tweede dag gingen we het eiland verkennen op de scooter. Het was heerlijk om de wind in mijn haar te voelen en alle prachtige stranden en uitzichtpunten om me heen te zien. Totdat we over een gloednieuw pad reden dat nog helemaal met gruis bezaaid was. 'Don't usee your frontbreak, Eve!' Had Melina al meerdere keren naar me geroepen, die uit eigen ervaring wist hoe gevaarlijk het kon zijn je voorrem te gebruiken bij regen en zand. Iets te overmoedig reed ik op een redelijk tempo over het zanderige pad, tot er opeens uit het niets een hond de weg overstak. Van schrik gebruikte ik beide remmen en dus ook de voorrem... en verloor zo de controle over de scooter. Ik zag mezelf in slow motion op m'n buik over de weg schuiven en voelde hoe m'n hele lichaam werd gekaaschaafd. Ook hier bleek weer hoe lief en behulpzaam de Indonesische bevolking is. In no time stonden er tien mannetjes om me heen om me te helpen. Uiteraard waren zowel de hond als de scooter ongedeerd, alleen ik zat onder de schrammen. Eén van de mannetjes was zo attent om me met de auto naar het enige doktertje op het eiland te brengen. Zo kwam ik in een oud hokje terecht dat de dokterspraktijk bleek te zijn en werd ik door een schattig ouder echtpaar geholpen. Natuurlijk was precies op dat moment de electriciteit uitgevallen waardoor de airco het niet deed en het raam open moest. Lag ik daar, in een klein benauwd hokje waar de vliegen naar binnen vlogen en op mijn wonden gingen zitten, terwijl de dokter ze op zijn gemakje schoonmaakte, en ik had er erg veel... eenmaal klaar bleek ook nog dat ik niet genoeg geld had om de dokter te betalen, want de Rabobank was zo top geweest om net een paar dagen ervoor mijn credit card te blokkeren. Gelukkig kon ik geld lenen van Melina. Ik werd door het aardige mannetje weer teruggebracht naar mijn scooter, die ik met bibberende handjes en op een oude wijven tempo terug reed naar mijn hostel, waar ik hem gehuurd had. Blijkbaar vond het personeel daar het geen noodzaak om, toen ik doodleuk de sleutels teruggaf terwijl ik onder de schrammen zat, te vragen hoe dat zo gekomen was, of even te checken of de scooter nog in orde was. Goed voor mij, maar misschien iets minder goed voor de gene  die de scooter na mij huurt.
De dag erna hebben we een tour gedaan door Nusa Penida, het grotere maar nog dunner bevolkte eiland naast Lembongan. Het leek ons iets verstandiger dit eiland met een chauffeur te ontdekken, in plaats van met de scooter hahaha. Nusa Penida bleek nog mooier te zijn dan Nusa Lembongan: we reden langs prachtige uitzichtpunten en stukken ongerepte natuur. Eenmaal terug op Lembongan sliepen we in een super mooie, (voor backpacker-begrippen) luxe bungalow, die we voor €26 aangeboden kregen omdat het pas net geopend was. Terwijl we op booking.com zagen dat het eigenlijk €45 was.

De volgende bestemming was Gili Trawagan. Dit is één van de kleine Gili-eilandjes die tot Lombok behoren en erg touristisch zijn vanwege de stranden en de goede duikspots. Gili-T is erg bekend als partyeiland en dus bestaan de hoofdbezigheden vooral uit feesten en strand. We zijn twee keer uitgeweest, wat erg leuk was. Melina ging een duikcursus doen maar ik kon dat helaas niet omdat het schijnt dat de vissen aan je wonden eten. Daarom besloot ik alvast naar Kuta op Lombok te gaan. Lombok is ongeveer even groot als Bali maar veel minder touristisch en mensen komen hier ook niet voor het feesten maar voornamelijk voor de natuur en de goede surfstranden. Kuta is dé surfplek van Lombok, vanwege de mooie stranden en goede golven. Er hing een leuk surfsfeertje met veel hipster/surfer-achtige barretjes. Helaas heb ik hier niet kunnen surfen omdat mijn verwondingen nog te diep waren, maar ik sta wel met de halve Indonesische bevolking op de foto. De mensen uit Lombok zelf zijn islamitisch, maar hebben er blijkbaar geen problemen mee om met de blonde touristen in bikini op de foto te staan. Vooral de vrouwen waren ontzettend leuk, ééntje keek bezorgd naar de schaafwonden op mijn knieën en gaf me zalf.
Na twee nachten kwam Melina ook naar Kuta, samen met de Canadese jongens. 's Middags ben ik met Melina weer naar het strand geweest, waar opnieuw een heleboel mensen met ons op de foto wilden. Eén man vroeg zelfs aan Melina of ze de buik van zijn zwangere vrouw wilde aanraken omdat ze haar 'mooi' vonden en hoopte dat hun babytje net zo mooi zou worden. 's Avonds gingen we met de Canadezen naar Jungle Bar, een heel leuke surfbar met een Indonesisch bandje dat rockmuziek speelde.
De dag erna hebben we een yogales gevolgd, omdat het regende. Het was acroyoga en dus moesten we acrobatische trucjes met zijn tweeën of drieën doen. Heel leuk, maar wel pijnlijk om te merken hoe niet-fit ik was na vijf maanden zonder sport. 's Avonds gingen we weer naar een bandje kijken, deze keer aan het strand.

De volgende dag nam ik opnieuw afscheid van Melina omdat ik naar Gili Air vertrok, in de hoop schildpadden te zien met het snorkelen. Helaas geen schildpadden gezien, maar toch was het prachtig. Nog nooit zo veel vissen gezien. De dag erna al wilde ik de boot terug naar Bali nemen. Toen na een uur wachten bij de haven mijn boot er nog steeds niet was, ging ik toch maar even bij het loket vragen waar hij bleef. 'Sorry Miss, your boat already left one hour ago." Of ik niet had gehoord dat de boot was omgeroepen. Nou nee, dat hf Indonesische gebrabbel door de speaker had ik niet helemaal verstaan, nee. En dus zat ik nog een hele dag vast op Gili Air. De volgende dag probeerde ik het vol goede moed opnieuw. En wéer bleek na een half uur wachten dat mijn boot al was vertrokken... zucht... Ik had het helemaal gehad met Gili Air en de boten daar en had echt geen zin om nóg een dag langer op dat eiland te zitten. Helaas ging de boot waar ik een ticket voor had gekocht niet vaker die dag en dus moest ik een nieuwe, veel duurdere kopen. Misschien is het Aziatische openbaar vervoer toch niet helemaal voor me weggelegd...
Eenmaal op Bali heb ik opnieuw twee dagen in Ubud doorgebracht. Omdat je nooit genoeg kunt krijgen van het rondrijden tussen de adembenemend mooie rijstvelden.
De laatste twed dagen op Bali heb ik in Kuta doorgebracht, om het cirkeltje rond te maken. Ik besloot mijn solos backpackavontuur in stijl af te sluiten. En dat hield in dat ik twee nachten ben uitgeweest in Skygarden. Maar ook... dat ik een tattoo heb laten zetten. Ik was het al mijn hele reis van plan en wist al ongeveer wat ik wilde, maar ik wist nog niet welke tattoo shop goed was. Tien minuten nadat ik in het hostel was aangekomen, ontmoette ik al meteen twee meiden, Minou en Jade, die van plan waren die middag al een vriendschapstattoo te laten zetten (en ze hadden elkaar pas drie dagen daarvoor ontmoet). Ze hadden zich laten adviseren door het hostel en ik besloot om mee te gaan. We kwamen in een hele nette Australische tattooshop terecht waar Jade en Minou beiden een lotus lieten tattooëren op hun enkel. Ik heb een klein geabstraheerd vogeltje op mijn pols laten zetten. Naderhand waren ze ook nog zo aardig om ons op een glaasje Indonesische saké te trakteren - dat zo goor was dat ik me afvroeg of ze niet per ongeluk de vloeistof hadden voorgeschoteld waar ze normaal gesproken de apparatuur mee schoonmaken. De allerlaatste avond op Bali - en dus de allerlaatste avond van mijn solo-backpackleventje - had ik met Melina en de Canadesen afgesproken in Sky Garden, die in Canggu zaten, een surfstadje twintig minuten van Kuta af. Het was zo ontzettend leuk om mijn laatste avond met hen te kunnen vieren. Na één uurtje te hebben geslapen ging mijn wekker alweer, voor de taxi die me om 4.30 kwam ophalen om me naar het vliegveld te brengen. Twee vluchten en zeven uur overstap later kwam ik in Myanmar aan. Tijd voor de laatste etappe van mijn reis: de dag erna zou mama op hetzelfde vleigveld aankomen , om samen de laatste drie weken van mijn reis in Myanmar door te brengen.