De feestdagen in Can Tho, Da Lat, Mui Ne en Saigon

Net terug van een week waarin ik zoveel heb meegemaakt. Ik weet bijna niet waar ik moet beginnen.

De week voordat ik op reis ging leek veel op voorgaande We hadden pannekoeken gebakken voor de kinderen van de City, wat een hit! Els had de Hollandse suikerstroop meegenomen, waar ze helemaal dol op waren. We hebben ook schoenen gekocht voor de kinderen van Charity Class, met behulp van de sponsors van Els. Dit ging wat minder soepel dan verwacht. Wij wilden graag goede, stevige schoenen voor ze kopen, maar alle meiden wilden plastic glitterballerina's. Uiteindelijk, na veel geduld, konden we met alle kinderen tot een compromis komen en waren ze allemaal happy met hun nieuwe schoenen. We zijn die avond uiteten geweest met miss Hanh en Jesper, een Deense man die een groot deel van het jaar in Can Tho woont. Het was leuk om weer een nieuwe Europeaan te ontmoeten.
Op kerstavond zijn we naar de kerk van de nonnen geweest die wij lesgeven. Erg bijzonder om een Vietnamese mis bij te wonen, vooral omdat we werden uitgenodigd door de 'superior' (de soort moeder overste denk ik) om met haar en nog een andere ere gast wat te drinken en een cakeje te eten. Deze man bleek overigens 4 jaar in Groningen te hebben gestudeerd, hoe klein is de wereld.
Op eerste kerstdag hadden we eerst een kerstlunch met Phuong, hij had heel lekker Vietnamees eten meegenomen. Daarna waren we weer naar de Spa gegaan, de laatste kans voor Els en Renée om zich te laten verwennen. Hierna waren we nog even langsgeweest bij de Monnik van de Kmer-pagode, zodat Els en Renée afscheid van hem konden nemen. 's Avonds bestond ons kerstdiner uit springrolls. Ee heel andere soort kerst dan in Nederland dus. Juist doordat er hier helemaal geen kerstsfeer hing, had ik weinig last van heimwee of iets dergelijks. Alle foto's van de dikke kerstdiners en cadeaus op facebook vond ik eerder overdreven en onnodig dan dat ik er jaloers van werd.
2e kerstdag vertrokken Els en Renée naar huis en bleef ik alleen achter. Omdat er tot 4 januari geen andere vrijwilligers zouden zijn, had ik besloten te gaan reizen, zodat ik niet alleen in het huis hoefde te zitten.
Dus besteedde ik die dag aan inpakken en klaarmaken voor de reis en stapte ik 's avonds in een sleeper bus naar Dalat. Volgens Miss Hanh, die mijn busticket had geregeld, zou ik om half 8 's ochtends aankomen in Dalat. Nu waren er 2 dingen een beetje anders dan ik had verwacht: ten eerste was mijn bed/stoel totaal op westers formaat gemaakt. Dus heb ik 10 uur in een bus gelegen, geprobeerd te slapen met opgevouwen benen terwijl de buschauffeur er op los scheurde van bocht naar bocht en het geen probleem vond om midden in de nacht elke 2 minuten te toeteren. Ten tweede bleek de bus niet om half 8 in Dalat te arriveren, maar al om 5 uur. Ik was net weer eindelijk in slaap gevallen, toen ik opeens wakker werd gemaakt met de mededelingen dat we al waren gearriveerd. En dus kwam ik om 5 uur 's nachts op een pikkedonker busstation terecht. Eigenlijk zou ik worden opgehaald door het hostel zelf, maar de receptionist vond dat het te vroeg was voor de pick-up service, gelukkig kon ik een shuttle op het station regelen. Na 10 minuten voor een donker hostel te wachten werd er thank god toch opengedaan en heb ik een paar uur in een apart kamertje geslapen voordat mijn kamer klaar was. Toen ik uiteindelijk naar mijn dorm kon, bleek er niemand anders te zijn en ook in de rest van het hostel was geen andere backpacker te bekennen. Bovendien was het hostel niet zo schoon en lag het ver uit het centrum. Beetje verloren was ik maar naar het centrum gelopen om een kopje koffie te drinken. Ik zag al meteen alle rampscenario's voor me waarin ik de komende week helemaal alleen zou zijn. Dus besloot ik rond te gaan kijken voor andere hostels, waar ik misschien eerder mensen zou ontmoeten. Al snel ontmoette ik op straat een Duitse jongen en meisje die ook net aangekomen waren en op weg waren naar hun hostel en me uitnodigden mee te gaan. Dit hostel bleek veel beter: schoner, leuke mensen en dichter bij het centrum. Nadat ik mijn backpack had verpplaatst en van Hostel was gewisseld (was meer dan een uur lopen, bergopwaarts), heb ik de rest van de dag met deze twee Duitsers en nog wat anderen doorgebracht. Zo leuk dat het echt klopt wat iedereen zegt. Je ontmoet echt snel mensen, op de gekste en meest onverwachte plekken.
De dag erna heb ik een Cannyoning gedaan. Zo'n gave ervaring om in plaats van de watervallen van een afstandje te bekijken, er vanaf te springen. Ik heb geabseild vanaf 15 meter hoogte, ben op zijn kop van twee watervallen gegleden en ben van een 7 meter hoge rots gesprongen. 'Savonds was er een family dinner in het hostel. Het hostel kookt iedere avond Vietnamese gerechten, waar iedereen bij kan aanschuiven. Dit is echt een super leuke manier om andere mensen uit het hostel te leren kennen. Na het eten waren we met een groep naar de 100 rooftops-bar geweest, ook wel de maze bar genoemd. Wat een ontzettend gave attractie! Dit was een bar met allemaal kleine gangetjes, trappetjes en kamertjes, een echt doolhof dus, dat ook nog eens super tof was vormgegeven, met de vreemdste details. Echt een tip voor iedereen die Dalat bezoekt.
De dag erna vertrok ik met de bus naar Mui Ne. Ik had dit hostel ook al van te voren geboekt, omdat ik had gehoord dat alles vol zou zitten rond oud en nieuw. Thank god was dit het coolste hostel ooit en hoefde ik dus niet weer van hostel te wisselen hahaha. Mui Ne is totaal anders dan Dalat, terwijl het maar zo'n vijf uur van elkaar vandaan ligt. Dalat ligt in de bergen en heeft daardoor een veel koeler klimaat en een veel Europesere sfeer. Mui Ne daarentegen is een kustplaats met heel mooi weer. Mijn hostel lag op een groot, uitgestrekt terrein aan een privéstrand. Het had een ontzettend relaxte surf/camping vibe. Je kon kiezen tussen slapen in een tentje of in een dorm. Ik had gekozen voor de dorm (oeps, verwend haha). Maar deze dorm had geen muren of ramen en lag pal aan het strand. Zo ongelofelijk relaxed om iedere morgen wakker te worden met het geluid van de zee. Geen wonder dat hier veel mensen waren die hier soms wel 3 maanden waren blijven hangen. Er werd 's avonds een pubquiz georganiseerd en het winnende team kreeg een fles wodka. Mijn team had natuurlijk gewonnen haha. De rest van de avond hebben we dodge ball gespeeld. Het lijkt een beetje op bierpong, maar het komt erop neer dat iedereen uit je team zo snel mogelijk zijn bier op moet drinken. Een zeer geslaagde eerste avond in Mui Ne dus.
De dag erna heb ik vanuit het hostel een tour door Mui Ne gedaan. We hebben de fairystream gezien, ik en Steph, een Canadees meisje, hebben op een quad over de white sand dunes gecrossd en als laatste hebben we de zonsondergang vanaf de red sand dunes gezien. Na de tour gingen we met de hele groep uiteten in het centrum van Mui Ne. Er werden steeds meer mensen bij de groep toegevoegd, waardoor we uiteindelijk met meer dan 25 het centrum ingingen hahaha.
De dag erna was het al 31 december, en dat betekende New Year's Eve! 's Middags ging ik met Steph, Kelly en Connor, twee Britten uit het hostel, naar het centrum om te lunchen en om booze te halen voor 's avonds. 'savonds was dan eindelijk de New Year's Eve party. Eerst hadden we een diner, een super lekkere Vietnamese Hotpot. Ik zat met Steph, Connor en Kelly aan een lange tafel en we raakten aan de praat met twee andere Britse meisjes. Britten zijn echt gek in hun hoofd en dat wordt dus alleen maar erger wanneer ze bij elkaar zijn, dus ik heb me echt kapot gelachen met hun. Na het diner verplaatsten we langzaam naar het strand, waar uiteindelijk hebben afgeteld tot het nieuwe jaar. dit was echt de gaafste jaarwisseling ooit! Wie had een jaar geleden kunnen bedenken dat ik hier oud en nieuw zou vieren, dansend op een Vietnamees strand tussen al deze geweldige mensen? Ik heb de hele nacht doorgefeest en uiteindelijk heb ik met de laatste mensen van het feestje de mooiste zonsopgang ooit bekeken op het strand. Wat geweldig om dit mee te maken.
De volgende dag eerst een katerontbijt gegeten met Steph, na 4 uur slaap heb je gewoon een vegaburger met friet nodig. De rest van deze hangoverdag heb ik gewoon een beetje rondgechilld bij het hostel en 's avonds was er een filmavondje.
2 Januari ben ik met Steph en twee Britse jongens uit het hostel, Alex en Tom, naar Saigon vertrokken. 's Avonds hebben we biertjes gedronken en gepoold. Toen Tom en Alex vertelden dat ze van plan waren ook naar Can Tho te gaan, kreeg ik - onder invloed van de biertjes - het geniale idee om ze alle drie in mijn vrijwilligershuis te laten slapen. Niet helemaal toegestaan, maar op deze manier bespaarden zij een hostelnacht en hoefde ik niet in mijn eentje in dit grote huis te slapen, winwin-situatie dus.
De volgende dag hebben Steph en ik het War museum in saigon bezocht. Heel heftig om te zien, ik zal jullie de goorste foto's besparen. Een groot deel ging ook over het orange gas dat de amerikanen hebben gebruikt, en over hoe dit de Vietnamese bevolking nog steeds aantast vandaag de dag. Dit was heel apart om te zien, want veel kinderen in de City Orphanage zijn ook misvormd of beperkt door het Orange gas. Sommige aandoeningen die ik zag op foto's leken heel erg veel op wat de kinderen die ik ken hebben. Ik vond het heel bijzonder om te beseffen dat ik niet alleen foto's heb gezien van dit verschijnsel, maar echt weet hoe deze mensen met hun beperking leven. Uiteindelijk bleek het idee van gisteravond ook nuchter gezien gewoon hartstikke goed, dus vertrokken we met zijn vieren naar Can Tho en hebben zij illegaal in mijn vrijwilligershuis geslapen. De volgende ochtend heb ik ze mee naar mr Hu genomen, van de broodjes ei. Daarna heb ik ze even geprobeerd door Can Tho rond te leiden, maar het werd al snel tijd om naar mijn eerste project te gaan, Charity Class. Hierna heb ik de nieuwe vrijwilligster ontmoet, Elke. We hebben samen lesgegeven aan de nonnen en zijn daarna met Tom, Alex, Steph en nog een andere jongen wat gaan eten. Dit was echt de goorste Seafood Hotpot die ik ooit heb gehad, het was een grote pan bouillon vol met onherkenbare flubberdingen. Een beter eerste diner had Elke dus niet kunnen krijgen hahaha.
De dag erna vertrokken de jongens en Steph weer en zijn Elke en ik naar de projecten geweest. Ik moest echt wennen om weer terug te zijn. Ik vind de projecten hartstikke leuk om te doen en ik weet dat volunteering een hele bijzondere ervaring is. Toch is het moeilijk om weer een vast ritme te hebben en vroeg op te staan, als je gewend bent om zoveel vrijheid te hebben en de gekste dingen te doen. Maar sinds ik hier alweer een paar dagen ben, zit ik er al weer een beetje in. Bovendien is het ook juist een heel goed teken dat het reizen zo goed is bevallen, want ik kijk nu extra uit naar mijn backpackavontuur dat volgende maand gaat beginnen.
Er is gister nog een nieuwe vrijwilligster aangekomen, Riet. Zij is ook een wat oudere vrouw, zoals Els, en wij zullen komende weken met zijn drieën in het huis verblijven. De komende weken dus verder met de projecten, waarin ik ook aan de slag ga met al het geld dat ik heb ingezameld. Iedereen echt ontzettend bedankt voor de donaties! Ik had nooit gedacht dat ik zoveel zou ophalen. Phuong gaat nu proberen te regelen dat we de kinderen van de City Orphanage een dagje mee kunnen nemen. Waarschijnlijk naar het waterpark. Ik beloof dat jullie gulle giften goed worden besteed en houd jullie natuurlijk op de hoogte wanneer ik het besteed.

Heel veel liefs en kussen