Can Tho week 1

Zondag 20 november was het dan eindelijk zo ver: Met een propvolle backpack checkte ik in voor mijn vlucht naar Ho Chi Minh City, Vietnam. Met knuffels en tranen nam ik afscheid van iedereen. Het begon nu toch echt: Mijn grote avontuur in Zuidoost-azië.
Ik had een lange vlucht. Eerst moest ik 12,5 uur naar Singapore vliegen met een overstaptijd van 4 uur om vervolgens voor 1,5 uur naar Ho Chi Minh te vliegen. De vlucht was heel voorspoedig gegaan, deze keer had ik wel lekker eten én een schermpje (jaloers Von?).
Met een jet lag en een houten kont stapte ik Ho Chi Minh airport uit, op zoek naar een taxichauffeur met een naambordje met mijn naam erop. er stonden naar mijn gevoel wel honderd Vietnamese mannetjes naar me te zwaaien druk wapperend met hun naambordjes, maar nergens zag ik mijn naam staan... na vijf keer langs de drukke menigte heen en weer te zijn gelopen en er toch echt zeker van te zijn dat ik de taxichauffeur die mij naar mijn hotel moest brengen niet over het hoofd had gezien, belde ik Phuong op, de contactpersoon van mijn organisatie in Can Tho. Gelukkig nam hij meteen op en kon hij regelen dat ik alsnog werd opgehaald en naar het hotel werd gebracht.
Eenmaal in het hotel aangekomen was ik doodop van mijn vlucht en werd ik er toch even mee geconfronteerd dat ik nu dan toch echt helemaal alleen in een vreemde stad aan de andere kant van de wereld was terecht gekomen. Dus ben ik op maandag alleen even de deur uit geweest om een klein blokje om te lopen en eten en water te halen.
De volgende ochtend maakte ik me klaar voor een nieuwe rit: Een busrit van in totaal 4 uur naar Can Tho, waar mijn vrijwilligershuis en de projecten zich bevinden. Ook deze rit ging goed en ik kwam dan eindelijk in het huis aan. Ik ging 's avonds uiteten met Phuong en de andere twee vrijwliigers, Els en Marit, zodat hij mij wat kon uitleggen over de projecten en de stad.
Woensdag had ik mijn eerste project, samen met Marit ging ik naar Charity Class om Engels les te geven. Het is een klein klasje met ongeveer 7 jongere kinderen die Marit lesgeeft en 2 wat oudere meisjes met een wat hoger niveau die ik les mocht geven. Het is een heel leuk klasje, ze zijn erg vrolijk en doen ook onderling heel leuk tegen elkaar. Het was even aftasten wat het niveau van de twee meisjes was en wat er precies van me verwacht werd, maar ik vond het super leuk om te doen.
Donderdagohtend heb ik les gegeven bij een ander project, Nhip Cau. Dit zijn een paar volwassenen die bij een soort stichting zitten omdat ze een beperking aan hun benen hebben en daardoor dus moeilijker in de maatschappij mee kunnen draaien in Vietnam. Het was leuk om te zien hoe gemotiveerd ze zijn, een paar hebben ook een best hoog niveau. Hierna ben ik voor het eerst in mijn eentje gaan fietsen, naar de heel dichtbijgelegen supermarkt. We hebben ieder een eigen fiets gekregen om van project naar project te fietsen. Op het eerste gezicht is het verkeer hier echt hels. De verkeersregels zijn hier nog niet helemaal uitgevonden en er gaan altijd meerdere stoplichten tegelijk op groen. Het was even wennen, maar ik vind het nu geen probleem meer om me op hoop van zegen voor een horde scooters te gooien en te hopen dat ik het er levend van af breng.
's Middags ben ik naar City Orphanage geweest. Dit is een weeshuis voor zowel gehandicapte als 'normale' kinderen. Ik was van te voren al gewaarschuwd door Marit en Els, maar toch was het heftig om te zien hoe het er hier aan toe gaat. Er zijn vier groepen: De baby's, de kinderen, de gehandicapte vrouwen en de gehandicapte mannen. Bij de baby's en de kinderen was het erg leuk. Het was hier best lastig om te zien hoe weinig middelen ze hebben. Er is bijvoorbeeld geen speelgoed, dat nemen wij voor ze mee. Ook worden ze hardhandig en weinig liefdevol behandeld door de verzorgsters. Het was erg leuk om te merken dat een klein beetje aandacht zoveel kan doen met een kind. Bij de groepen met mannen en vrouwen zitten best veel mensen met een zware handicap. Ik moest niet wennen aan het feit dat deze mensen gehandicapt zijn, maar vooral aan de manier waarop zij worden behandeld door de verzorgsters. De mannen krijgen nauwelijks aandacht waardoor ze dus eigenlijk de hele dag niks te doen hebben en het er ook vaak erg vies is. Ook bij de vrouwen gaat het er hardhandig aan toe. Ze krijgen op de grond, liggend op hun rug, te eten. Slaan wordt hier als normaal gezien en sommige mannen worden vastgebonden. Ik vond dit dus lastig om te zien, maar ik denk wel dat ik veel kan betekenen voor de mensen van dit project.
Op vrijdag heb ik 's ochtends weer les gegeven aan de volwassenen van Nhip Cau en 's middags aan de kinderen van Charity Class. Daarna zijn we met z'n drieën (Marit, Els en ik) op bezoek geweest bij een monnik in een Kmer Pagode. Dit is een boeddhistische tempel van de Cambidiaanse orde. Het was een heel grappige monnik die zelfs een paar woorden Nederlands sprak en hij heeft ons een rondleiding door de pagode gegeven. Het was echt ontzettend gaaf om te zien, het is een ontzettend mooi gebouw.
Op zaterdag ochtend heb ik met Marit Engelse les gegeven aan kindjes in weer een ander weeshuis: Tien An. Het kwam meer neer op spelletjes doen want dit zijn erg jonge kindjes zonder spanningsboog die totaal geen zin hebben in Engelse les op zaterdag, wat erg begrijpelijk is. Maar het was leuk om te doen. 's Middags waren we weer naar City Orphanage geweest. Ik merk dat dit het meest vermoeiende project is, omdat je veel geduld moet hebben bij deze kinderen, maar ook wel het project dat de meeste voldoening geeft. 's Avonds waren we gaan eten met Miss Hanh, een erg gezellige vrouw en een kennis van Phuong die ook de vrijwilligers helpt. Daarna waren we nog wat gaan drinken in de skybar: Een chic dakterras boven een hoog waardoor je uitzicht hebt over heel Can Tho. Dit was erg gezellig want er kwamen ook nog twee kennisen van miss Hanh en Els.
Op zondag hadden we weekend en waren Marit en ik van plan om te gaan zwemmen bij het Victoriahotel. Dit is een heel luxe hotel met een fijn zwembad, waar je ook heel chill kunt douchen. We waren in de brandende zon op de fiets gestapt, maar eenmaal aangekomen konden we maar voor 2 uurtjes terecht, en moesten we wel de volle toegangsprijs betalen. Dus fietsten we weer in de brandende zon terug. Als alternatief zijn we met Els naar de spa geweest voor een massage. We hadden voor nog geen 8 euro een heerlijke full body massage van 60 min. Dus dat is wel voor herhaling vatbaar ;) Helemaal opgefrist en uitgerust hebben we nog even een bezoekje gebracht aan een andere pagode in de stad. Deze keer was het een tempel van de Vietnamese orde, iets minder mooi dan de Kmer pagode, maar nog steeds bijzonder om te zien.
Ook op maandag waren we vrij (Ik heb hier altijd weekend op zondag en maandag). En vandaag konden we wel bij het hotel terecht, dus hebben we de hele middag rond het zwembad gehangen. 's Avonds gingen we weer uiteten (dat doen we ieder avond, omdat het hier mega goedkoop is :) ) De serveerders waren hartstikke aardig en deden erg hun best, maar ze snapte niet zo veel van de bestelling. Zeg maar gerust helemaal niks. Els en Marit hadden rijst met kip besteld, maar kregen na een half uur wachten - toen ik mijn eten al bijna op had - een vreemd bord dat in niks leek op wat ze besteld hadden. De kip met rijst was opeens niet meer mogelijk en dus keerden ze met lege maag weer terug naar huis.
Na een relaxed weekend ben ik weer begonnen aan een nieuwe week met projecten, waar ik een volgende keer over zal vertellen.

Jezus wat een lang verhaal hahaha. Ik heb ook zoveel nieuwe dingen meegemaakt en gezien afgelopen week! Ik wil over alles vertellen.

Super veel liefs xxx