Laatste maand in Can Tho

Er is alweer een maand voorbij sinds de vorige update. Dit was mijn laatste maand wat betekent dat mijn tijd in Can Tho erop zit. Het was een maand waarin ik nieuwe vrijwilligers heb ontmoet, nog meer aan de projecten heb kunnen bijdragen, crocodil heb gegeten, karaoke heb gezongen met een groep Vietnamese jongeren, een weekend heb gefeest in Saigon en Têt (het vietnamese nieuwjaar) heb gevierd bij een Vietnamees gezin thuis.

En ik heb deze maand ontzettend veel geld mogen ontvangen van alle lieve vrijgevige mensen in Nederland. Ik wil jullie allemaal een voor een ontzettend bedanken voor jullie bijdrage! Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik alle donaties binnen zag stromen. Zo besef ik me maar weer eens wat voor toffe mensen ik om me heen heb in Nederland, allemaal bereid me te helpen.

Ik heb dankzij jullie niet één tripje, maar een heleboel kunnen sponsoren.

City Orphanage
We zijn met de kinderen van city orphanage naar een pagodapark, een dierentuin en uit eten geweest. Ik kreeg weer helemaal zelf dat schoolreisje gevoel toen ik al die kinderen bij elkaar zag staan, iedereen een petje op zodat we ze niet kwijt zouden raken. Maar er was wel een groot verschil met de Nederlandse schoolreisjes: Waar Nederlandse kinderen als een kip zonder kop door elkaar rennen waren deze kids hartstikke rustig en luisterden ze super goed. Rustig at iedereen zijn broodje op, en gingen ze zelf rond om het afval op te halen. Ook was het geweldig om te zien hoe erg ze genoten. Ik zou niet zo goed weten wat Nederlandse kinderen in een pagodapark te zoeken hebben, maar deze kindjes keken hun ogen uit. Geweldig om te zien hoe ze opbloeiden tussen de natuur en de rust van het park, in plaats van dag in dag uit in het weeshuis te zitten. Het zag er zo zorgeloos uit hoe ze allemaal vrolijk door het park liepen. Maar Phuong vertelde een hartverscheurend verhaal over een redelijk nieuw jongetje dat mee was. Dit kleine, knappe ventje was door zijn vader op de bus gezet in Ho Chi Minh stad. 'In Can Tho staat je moeder op je te wachten,' zou hij hebben gezegd. Maar er eenmaal in Can Tho aangekomen was er helemaal niemand. Uiteindelijk heeft de politie het van de straat geplukt en naar City gebracht. Ook blijken hij en 2 andere jongens niet naar school te gaan om ze van de straat te houden. De vrijheid van de straat zou ze te veel lonken en dus zitten ze dag in dag uit in het weeshuis. Zo blijkt maar weer hoeveel geluk ik heb gehad met de situatie waarin ik ben opgegroeid. Dit bewees maar weer hoe erg deze kinderen dit dagje uit hadden verdiend.

Blind people
Vlak voor het echte Têtfeest begon, gingen we met de blind people uiteten om dit alvast te vieren. De Blind people zijn blinden en slechtzienden die in een massagesalon werken. Riet, een van de andere vrijwilligers, heeft hen Engelse les gegeven zodat ze ook met touristen kunnen communiceren. Ze zijn met een groep of 9 mensen en leven allemaal samen in één ruimte boven de salon, waar ze eten, slapen en leven. Het was heel leuk en inspirerend om te zien hoeveel energie en vrolijkheid deze mensen uitstraalden, ondanks hun beperking en sobere levensstijl. Ondanks het gebrekkige Engels hadden we heel veel lol en hebben ze allemaal heel erg genoten van het lekkere eten.

Charity Class
Ook met de kinderen van Charity Class hadden we een Têtparty en gingen we dus weer uiteten. Het is namelijk traditie om met Têt uiteten te gaan met familie. Ook hier waren de kindjes super vrolijke en dankbaar.  Het eten bestond uit veel verschillende traditionele gerechten en ze kregen lucky money als cadeautje. Dit is briefgeld dat de Vietnamezen aan elkaar geven om elkaar voorspoed en geluk te wensen voor het nieuwjaar. De waarde van het geld hoeft niet hoog te zijn, zolang de 'social value' hoog is. Het gaat dus niet om het bedrag maar om het gebaar. Het was een leuke middag en een fijne manier om afscheid van ze te nemen.

Er zijn nog een paar andere dingen die ik heb gesponsord. Sommige tripjes zijn pas later in februari gepland en daar kan ik dus niet bij zijn. Phuong heeft beloofd me op de hoogte te houden en foto's te sturen, dus die zal ik ook met jullie delen.

Ik heb onder andere extra verpleegsters van de baby's kunnen bekostigen. Er lagen tijdens de Têtvakantie 6 babytjes uit City Orphanage met longontsteking in het ziekenhuis. Doordat het Têt was waren er niet genoeg verpleegsters om ze te verzorgen en dus heb ik extra verpleegsters bekostigd om voor de baby's te zorgen. Het gaat nu weer goed met ze en ze zijn bijna allemaal weer terug in het weeshuis.

Eind februari zullen de nieuwe vrijwilligers de kinderen naar het Can tho waterpark meenemen. Dit is een groot zwempark met heel veel glijbanen en zal ze ongetwijfeld weer een leuke dag bezorgen.

En als laatste heb ik wat nieuw speelgoed en sportspullen voor de City gekocht. Onder andere tekenmateriaal, een soort plastic gitaar met knopjes die muziek maakt en een autoracebaan. En badmintonrackets en een step zodat ze hun energie kwijt kunnen. Met name de step en de racebaan waren een gigantisch succes bij de jongens van de kindergroep en de blinde jongen van de mannenzaal was helemaal blij met de gitaar.

Na dit alles was er nog €50 over, maar had geen tijd meer om een goede bestemming te vinden om het aan te besteden. Daarom heb ik het bij de nieuwe vrijwilligers achtergelaten, zodat zij iets kunnen bekostigen als er iets nodig is of bijvoorbeeld kapot is gegaan. Er zijn 2 meiden die 5 maanden blijven dus ik vertrouw erop dat zij een goede bestemming vinden om het geld aan te besteden. En uiteraard zal ik ook hierover laten weten waar het naartoe is gegaan.

Mijn tijd in Can Tho zit er dus op. Het voelde gek om alles daar achter te laten en het stokje over te dragen aan de nieuwe vrijwilligers. Ik had van te voren nooit verwacht dat ik voornamelijk de mensen van city orphanage zo in mijn hart ga sluiten. Iedereen waar ik mee heb mogen werken daar is een voor een een uniek en bijzonder mensje. Maar dat geldt eigenlijk ook voor de mensen van de andere projecten. Ik heb het op een mooie manier kunnen afsluiten dankzij jullie hulp en de nieuwe vrijwilligers zullen het geweldig gaan doen. Het was een geweldige ervaring die ik nooit ga vergeten, maar het voelt ook goed om nu te vertrekken en aan het nieuwe deel van mijn avontuur te beginnen.
Asia, here I come!

Dikke kussen uit Hoi An